Tweet El Cea: agosto 2009

domingo, 30 de agosto de 2009

Parkinson, una historia ya vieja

Se puede estar de acuerdo o en desacuerdo con alguien, pero burlarse de él descalifica lo demás.



jueves, 27 de agosto de 2009

Supuesto curso de Asistencia Personal

Este hombre llama al pan pan y al vino albariño.
Pero, ¿tú te crees que es serio que escriba en gallego un tal Nughallan que vive con los curas?

Logo de ver a información do enlace que me proporcionaches, non podemos dicir que o curso sexa de asistente persoal. É certo que ultimamente estase intentando desvirtuar o seu significado, intentando asimilalo como calquera outra figura sanitaria. Visto o temario, este encaixa máis ben na axuda a domicilio de toda a vida, polo que debería recibir ese nome.

Para ser asistente persoal non fai falla ter unha formación sanitaria previa, - aínda que pode ser útil en ocasións - senón que a formación ten que correr a cargo do propio usuario que é quen coñece as súas necesidades específicas, diferentes na maioría dos casos a outras persoas.

O asistente persoal serve para promover a vida independente polo que facer prácticas nun centro residencial como o de Bergondo non ten razón de ser.

Que o curso teña o recoñecemento da Sociedade Galega de Xerontoloxía e Xeriatría resulta algo curioso posto que a asistencia persoal está orientada principalmente a persoas novas, que estudan, traballan e fan unha vida activa. Non quere dicir que persoas en idade “xeriátrica” poidan realizar estas mesmas actividades, pero non parece que a xerontoloxía e a xeriatría sex unha referencia neste caso.

Vexo que entre o profesorado hai todo tipo de profesionais da rama sanitaria: médicos, enfermeiras, asistentes sociais, psicólogos... pero ningún usuario de asistencia persoal con experiencia. Parece absurdo que as persoas ás que vai destinado supostamente o curso non acheguen os seus coñecementos aos alumnos.

Resumindo, o curso non é de asistente persoal nin está orientado aos verdadeiros usuarios.

Dicir por último, que cando aparece reflectido nun C.V. un curso deste tipo loxicamente mantemos as nosas reservas. No caso da súa contratación como asistente, temos que cambiarlle o chip do modelo médico-rehabilitador onde a persoa se limita a ser guiada, polo verdadeiro modelo de asistencia persoal, onde o usuario ten o control total da situación.

Para rematar achego unha ligazón que pode ser de utilidade para entender a figura do asistente persoal: "Consideraciones sobre la figura del Asistente Personal en el Proyecto de Ley de Promoción de la Autonomía Personal y Atención a las Personas en Situación de Dependencia.
http://www.asoc- ies.org/docs/ la_%20figura_ del_asistente_ personal_ v1-1.pdf

Estes comentarios non teñen ningún ánimo de ir en contra de ningunha actividade, simplemente intentan aclarar cuestións que ás veces poden confundirse.

Saúdos

lunes, 24 de agosto de 2009

Sobre la marcha

Hoy no me puedo levantar (así empezaba una canción), y es un fastidio. No es resaca lo que tengo. Es algo del cerebro, que funciona a su manera. Lo que me fastidia todavía más es que por este motivo no se me permite (activa o pasivamente; en general por dejadez, por desidia, por falta de interés) entrar a muchos sitios: colegios, cines, restaurantes, discotecas, tiendas...
Vivo, pues, discriminado. Lo peor de todo es que hay veces que noto que por esa razón el carácter se me está agriando. Como cuando le grité a un hombre por aparcar en el paso de peatones y mi madre, que me llevaba en la silla de ruedas, tuvo que hacer un esfuerzo para subirme a la acera, y se sonrojó al escucharme, y se llevó un disgusto. Los dos,el del coche y yo, lo hicimos muy mal, y después me sentía fatal.
Se me ha ocurrido, para hacer visible la discriminación que me altera, ir a manifestarme este año en madrid el día 12 de septiembre, a ver si entre muchos conseguimos que tanto las instituciones como los demás ciudadanos dejen de discriminarme por mi diversidad funcional y empiecen a respetarme igual que a todo el mundo.
No saldré ese día a la calle por gusto, ni voy a pegarme un viaje como este para pedir la luna, eso sería un sinsentido. Lo único que pediré con quienes se animen a venir a la calle Atocha es que se cumplan los derechos humanos de todas las personas que viven en situaciones parecidas a la mía. No es capricho mío. Es nuestra obligación. Está escrito.
Gracias por escuchar.

sábado, 22 de agosto de 2009

Desde Cadiz sobre el Maltrato a la mujer



Es que lo que no puede ser, no puede ser.
Y además es imposible.

jueves, 20 de agosto de 2009

una peli

Supervivientes

Las asociaciones, y el colectivo de personas afectadas por la polio, requieren al gobierno para que se tomen acciones inmediatas para paliar sus efectos.
Las personas afectadas por los efectos tardíos de la polio, padecemos los efectos del desconcierto estructural existente ante nuestra patología, a causa de nuestra peculiar situación nuestros derechos son constantemente vulnerados.
La imposibilidad de basar nuestra patología en parámetros objetivos y el total desconocimiento existente entre el colectivo sanitario, son argumentos en detrimento de nuestra ya quebrantada situación.
Nuestra condición, requiere la aplicación de inmediatas medidas que palien las deficiencias y agravios que debemos conllevar.
Entre las más relevantes podemos destacar las siguientes:
1. Que las valoraciones de grado no sean fundamentadas por el alcance de la deficiencia física, que estas, estén basadas en los efectos discapacitantes que imposibilitan seguir desarrollando las actividades diarias y habituales al afectado.

2. La implantación de centros de referencia especializados para atender a las personas afectadas.

3. Que las personas afectadas puedan disponer tan ampliamente como su situación requiera la posibilidad de recibir tratamientos de rehabilitación.

4. Que las ortesis, los aparatos de ayuda para su marcha y las sillas de ruedas, sean acordes a sus necesidades y no, delimitadas a su coste económico.

5. Que sea tomada en consideración, la condición de patología dolorosa e invalidante al igual que la edad de los afectados, para que se faciliten los accesos a las prestaciones por incapacidad una vez llegado el momento de no poder seguir ejerciendo sus actividades laborales.

6. Que se difunda información a los médicos de atención primaria, así como a todos los profesionales de la sanidad sobre los trastornos tardíos asociados con la polio y que los pacientes sean derivados a los centros especializados.

7. Que se transmita información a las asociaciones y a los supervivientes de polio.

8. Que se elabore un registro nacional de supervivientes de polio y que se efectué un seguimiento de la evolución de SPP.

Barbaridades veraniegas

Más de un cerebro anda frito por ahí.